Mirall Sonor

"Creo en mí porque algun día seré todas las cosas que amo"

21.2.06

Rostros de Vos


Me callo. Mi garganta emmudece cuando hablas... ya sabes, de ese tema. De ti. No es posible, pienso. No estoy sintiendo nada. Este pinchazo es sólo la soledad. Pero me callo, y miro al suelo. Y me aguanto las ganas de echar a correr, para no descubrirme. Y me trago las ganas de decir que no es para ti. Mientras intento tranquilizarme. No pasa nada. No es nada. Es esta soledad que me está matando. Sólo eso. Pero me paso las horas pendiente de si vienes, disimulando para que no se note. Sin hacer comentarios, manteniendo una distancia anormal. Sin mirarte, por si se ve en los ojos. Sin aguantar la mirada, porque me da miedo. Pendiente de lo que dices y de lo que no dices. Y de lo que no dices. Y de lo que no dices. Y de lo que no dices. ¿Pero qué hago? Soy estúpida. Esto no es real, me lo estoy imaginando! Seguramente me lo estaré imaginando. Esto tiene que tener un explicación Freudiana. Ya se me pasará. Seguro.

20.2.06

El Guateque

El Guatequ
Ay! Sólo la música queda de la fiesta de Carnaval en plan Guateque de los 60, de este fin de semana. Y eso que no me gusta disfrazarme pero me lo pasé de puta madre. Y hay que reconocer que PXXX y SXXX se lo curraron un montón con la decoración. Y la gente con los disfraces y la música y la comida... !!! Y ahora me pasaré el día escuchando las cancioncillas como si no hubiese empezado la semana de nuevo... hasta que me harte. Pues hala, os dejo con este homenaje a "Sor Citroën"!




Powered by Castpost

13.2.06

Post - Mortem


No sé si dir que és un petit homentage, perquè jo no sóc ningú per fer cap homenatge a un gran poeta. I potser aquest no és dels poemes més coneguts. O no ho sé, perquè tampoc sabria dir si sé jutjar-ho. Però és tan bonic aquest poema, que vull posar-lo aquí, per no oblidar-lo. Suposo que no serà l'únic d'Estellés que posi. Però és el primer, i és dels que més m'agraden.


POST-MORTEM

Hi ha dies, hi ha certs dies, ja veus ara,
estic morint-me de tristesa, plore,
pense en tu i et voldria al meu costat:
ara sí que seríem ben feliços.

Tot t'ho perdone, vida meua, tot,
t'ho perdone, ho oblide, res de res,
ara seria el teu amant sol·lícit,
tractaria d'entendre't, de comprendre't.

Que em note sol, que toque soledat,
que no puc més, recordre i et recorde,
recorde tot allò que no hem viscut.

Que estic morint-me, que vull viure, que
vull que tornes i prendre't una mà,
agafar-me a la vida, que m'acabe.

10.2.06

De Vuelta


He vuelto a dibujar. Estoy despertando mi mano. El otro día encontré la caja donde mi abuela almacenó todos mis dibujos des del colegio has
ta COU (no tira nada mío, jeje!). Desde el paisaje más tierno de cuando tenía 5 años (lo típico: una casa, un camino, un sol, unas montañas, árboles), hasta mis dibujos más frustrantes. Me sorprendí de lo que era capaz de hacer con 13 años. Ni me acordaba. No es que yo sea un fenómeno, ni nada de eso (no jodamos!). Es que antes iba a clases, pintaba al óleo, y siempre estaba dibujando por todos lados. Y un día dejé de hacerlo. No sé por qué. Me acuerdo de que me tiraba horas con un lápiz y mil papeles. Y ya no. Un día dejé de dibujar, de tocar... y lo sustituí por... no sé. Por pensar? Por estudiar? Por...? En mi vida cambiaron tantas cosas de repente, que me perdí. Ahora me estoy encontrando.

Vaya manera de acabar la semana! Me voy a casa. Mañana iré de compras para preparar la fiesta de disfraces de la semana que viene. Espero que soportéis bien el 14F (tiene casi nombre de golpe de estado!)... y espero soportarlo yo también!!!



Dibujo: Eva Armisén (me encanta este dibujo!!!)

7.2.06

Veintitantos


Ya es la segunda vez que me mandan este mail y, la verdad, me veo en unas cuantas cosas. Así que he decidido colgarlo aquí, a ver si os gusta. Preferiría escribir algo con más tiempo, pero es una cosa de la que ahora mismo no dispongo mucho :( Bueno, ahí va:

  • Te empiezas a sentir inseguro y te preguntas dónde estarás en un año o dos, pero luego te asustas al darte cuenta de que apenas sabes dónde estás ahora. Te empiezas a dar cuenta de que hay un montón de cosas sobre ti mismo de las que no sabías nada y que quizás no te gusten. Te empiezas a dar cuenta de que tu círculo de amigos es más pequeño que hace unos años. Te das cuenta de que cada vez es más difícil ver a tus amigos y coordinar horarios por diferentes cuestiones: trabajo, estudios, pareja, etc. y cada vez disfrutas más de esa cervecita que sirve como excusa para charlar un rato. Miras tu trabajo y quizás no estés ni un poco cerca de lo que pensabas que estarías haciendo. O quizá estés buscando algún trabajo y piensas que tienes que comenzar desde abajo y te da un poco de miedo. Y extrañas la comodidad del colegio, de los grupos, de socializar con la misma gente de forma constante. Las multitudes ya no son "tan divertidas"... hasta a veces te incomodan. Tratas día a día de empezar a entenderte a ti mismo, sobre lo que quieres y lo que no. Ríes con más ganas, pero lloras con menos lágrimas, y con más dolor. A veces te sientes genial e invencible y otras solo, con miedo y confundido. De repente tratas de aferrarte al pasado, pero te das cuenta de que el pasado cada vez se aleja más y que no hay otra opción que seguir avanzando. Te rompen el corazón y te preguntas cómo esa persona que amaste tanto te pudo hacer tanto mal. O quizá te acuestes por las noches y te preguntes por qué no puedes conocer a alguien lo suficientemente interesante como para querer conocerlo mejor. Y parece como si todos los que conoces ya llevan años de novios y algunos empiezan a casarse. Quizá tú también amas realmente a alguien, pero simplemente no estás seguro de si te sientes preparado para comprometerte por el resto de tu vida. Atraviesas por las mismas emociones y preguntas una y otra vez, y hablas con tus amigos sobre los mismos temas porque no terminas de tomar una decisión. Te preocupas por el futuro, préstamos, dinero... y por hacer una vida para ti. Salir tres veces cada fin de semana resulta agotador y significa mucho dinero para tu escaso sueldo. De lo que puede que no te des cuenta es que todos los que estamos leyendo esto nos identificamos con ello.Todos nosotros tenemos "veintitantos" y nos gustaría volver a los 17-18 algunas veces. Parece ser un lugar inestable, un camino en tránsito, un desbarajuste en la cabeza, pero dicen que es la mejor época de la vida y no tenemos que desaprovecharla por culpa de nuestros miedos. Dicen que estos tiempos son los cimientos de nuestro futuro. Aprovecha cada momento como si fuera el último, porque no va a volver!!!

Sinceramente, a mí la cancioncita esta del Carpe Diem, me está empezando a cansar. De acuerdo que es cierto, que tenemos que aprovechar la vida porque sólo hay una. Pero a veces esto te hace obsesionarte y no disfrutar de las cosas. Prefiero ir más despacio aunque haga menos cosas pero disfrutarlas más... aunque esto también puede ser una "modalidad" de Carpe Diem, no? Bueno, dejo esta divagación porque no viene a cuento y me estoy liando. La verdad es que no tengo el día. Supongo que a alguien ya le habrán mandado este forward, pero bueno. Espero que os haya gustado. Ale! Voy a trabajar un rato :S

2.2.06

De Confusions


No crec que sigui nostàlgia. No vull tornar enrere. Espero, si més no, que no sigui enveja -aquest sentiment tan odiós que ens fa caure en la vergonya-. Enveja de mi mateixa, no obstant. De mi, abans. Ràbia per fer, de nou, les coses a deshora. Per sentir-ho a deshora. Per pensar-ho quan ja no hi ha remei. Per ser tan reaccionària i portar fins al límit els sentiments. Els teus, però els meus. Per poder adonar-me de si en sóc capaç. Però no ho era, de capaç. Impotència. Rebento. Per força he de cridar per alliberar-me de l'estupidesa que de vegades és tan present a la meva vida. Abans, no. Ara. Per enyorar una cosa que no vull. I no poder evitar-ho. Sabent que vaig fer el que calia. I sentir-me, no obstant, tan malament.

1.2.06

5 maNías


A veeeeerrr! Por fin me decido a escribirlo. Voy a tener que pensar mucho porque como son mías, seguro que no me doy cuenta de que son manías. Así que haré un esfuerzo. Pero intentaré ser breve. Eso sí, no le pienso pasar el marrón a nadie.

Empiezo:

1 - Me ducho siempre en el mismo orden: me lavo el pelo, me lo aclaro, me pongo suavizante y me peino. Mientras tanto, como tengo que dejarlo reposar (para suavizar, se entiende), me pongo gel en la esponja y me embadurno todo el cuerpo con espuma. Me aclaro a mí misma y luego a mi pelo. Este orden, lo tengo comprovado, es el que me permite optimizar más el tiempo por las mañanas. El objetivo es dormir más. Ducharme, secarme, ponerme crema, vestirme y secarme el pelo me cuesta la friolera de 30 minutos! Superad esto! Que decir tengo que está totalmente automatizado y a veces no sé ni lo que hago (al contrario que algunos, a mí la ducha me despeja poco... hasta que no me tomo el café no me despierto). Pero como tardo un mínimo absoluto de tiempo, puedo estar en la cama un ratillo más!

2 - Tengo que comprovar cuarenta veces antes de irme a la cama que el despertador está puesto, y a la hora que toca. Soy muy maniática con esto. Seguro que es algún trauma infantil.

3 - Soy muy puntual (esto creo que ya lo he dicho alguna vez). Y es porque me pone nerviosa que me hagan esperar. Mejor dicho, me pone de muy mala leche (aunque al cabo de un rato -rato proporcional al tiempo de espera- se me pase). Por eso no me gusta hacer esperar, tampoco. A veces quedo con gente que sé de sobras que es impuntual (MUY impuntual) y me las apaño para llegar tarde. Pero no lo consigo!!!

4 - Me gusta que las cosas estén ordenadas. Esto es un punto a matizar porque en estos momentos mi cuarto estará hecho un desastre (intento que el desastre sea... pequeño!). Pero las zonas comunes del piso me gusta que estén arregladas. Es algo que he aprendido de vivir con gente, para que haya un mínimo de orden. Si no, por experiencia propia, todo acaba siendo un caos. Aunque a veces, según con quién, cuesta mantener ciertos mínimos (según parece, no son absolutos, sino relativos!).

5 - En general, no me gustan las grandes sorpresas. Alguna vez me han organizado una fiesta sorpresa o me han hecho un regalo sorpresa un grupo de gente, y me he puesto muy nerviosa. No me gusta ser el centro de atención sin poder controlar la situación, almenos si no soy yo quien la ha provocado (mmm... creo que me estoy liando!). Y menos aún cuando hay mucha gente. Eso sí, si un amigo tiene un detalle conmigo sí que me gusta. Eso es diferente. Pero si es más a lo bestia (por decirlo de algún modo), no.

Pues ahí queda. Esto es lo que se me ocurre. Poco original? Tal vez, pero tenía que escribir algo! No son cosas extravagantes, yo creo. Pero bueno. Eso sí, como he dicho, no lo paso a nadie. Si a alguien le apetece, que lo haga. Aunque no lo creo... :)

Por cierto! También me gusta subir las escaleras de dos en dos. Y corriendo. O mejor dicho, saltando XD. Aunque esto no sé si es una manía. Es algo que me gusta. Un gusto! :P Ale, me voy pa casa!