Mirall Sonor

"Creo en mí porque algun día seré todas las cosas que amo"

19.12.06

soledades



Lo digo aquí porque necesito que quede dicho. Porque ahora creo que no supe aclararlo en su momento. Porque me ha quedado un suspiro entre la espalda y el pecho. Porque no sé si debí aguantar más, para probarme. Porque puede que tenía que haberme convertido en mártir para que compartiésemos algo. Porque no quería sentirme sola contigo. Porque tal vez fui cobarde. Porque tuve miedo. Porque estaba sufriendo. Porque a lo mejor esta vez sí que había que arriesgarse. Porque parece que nunca sé hacer bien las cosas. Porque mi cabeza dice que tenía que ser esto y mi corazón quería otra cosa. Porque nunca sé a quién hacerle caso. Porque no quería acabar llorando en todos los rincones. Porque no quiero que sea el error de mi vida. Porque esperaba un cuento. Porque me arrepentí al instante de heberlo dicho, porque esta vez seguro que no vuelves.

6 Comments:

  • At 11:08 a. m., Anonymous Anònim said…

    hola hola!!! quant de temps!!
    normalment el cap i el cor no es posen d'acord en el que volen o en com volen les coses, és un problema perquè acabem anant de cul i patint potser una mica massa... jo no sé si tornarà o no, pero crec que has fet molt bé d'escriure-ho, perquè de vegades quan et llegeixes (o rellegeixes) t'adones de què passa realment pel teu caparró i potser et va bé (a mi em funciona) :)

    petonets i bones festes
    ^^

     
  • At 4:51 p. m., Blogger nimue said…

    em sembla que no sóc la més indicada per a dir-te res... però vaja... que a otra cosa mariposa!
    b7!

     
  • At 5:01 p. m., Anonymous Anònim said…

    Porque nunca sé a quién hacerle caso.
    ¿Y si haces caso a tu corazón?

     
  • At 7:22 p. m., Blogger Ainalma said…

    Has sentit alguna vegada això de "Año nuevo, vida nueva"? Doncs, costa, però així és. Espere que el trànsit no siga gaire complicat i que ho portes tan bé com pugues, si de veritat no hi ha res a fer...

     
  • At 10:38 p. m., Blogger argamenon said…

    “Porque esta vez seguro que no vuelve”. Para volver hay que marcharse, y marcharse es un acto voluntario y de decisión propia. Yo puedo equivocarme, tener miedo, no saber lo que quiero, pero jamás podré echar de mi lado a nadie que no quiera irse.
    Si de verdad se ha ido, peor para él. El amor no es un estanque de aguas remansadas; es un torbellino siempre en constante renovación donde los aciertos y errores se suceden, y uno se siente constantemente sobre arenas movedizas.
    ¡La paz en los cementerios! Y si se ha ido, lo sentiría por él.
    ¡Lo dicho! En la esperanza de que si no ha sabido ser inteligente, que al menos haya sabido oír a su corazón, suponiendo que su corazón latiera al unísono con el tuyo.

     
  • At 3:43 p. m., Blogger Iurema said…

    què bé tornar a llegir els comentaris! potser ho trobava a faltar...

    stel: sí que és veritat que escriure-ho ajuda; però no per això sempre resulta menys dolorós. de vegades, veure-ho allà, inamovible, fa encara més mal

    nimue: suposo que sí, que a otra cosa mariposa :S

    pedro: supongo que eso es muy romántico pero cuando está claro que vas a sufrir por tiempo indefinido y que no se te va a tener en cuenta para nada... es un poco difícil no hacerle caso a la cabeza

    ainalma: gràcies! supose que ara només hi ha que deixar que el temps passe (i quines ganes!!!). i mentrestant, pos a aguantar-se

    argamenon: me ha gustado mucho lo que has dicho. "jamás podré echar de mi lado a nadie que no quiera irse"... pues sí. y por eso es doloroso asumir que se ha ido. siempre esperé que no llegaríamos a este extremo. pero la realidad era esto. y me duele mucho. pero muchas gracias... las cosas así de claras a veces me tranquilizan más, aunque sean crudas

     

Publica un comentari a l'entrada

<< Home